Khalsa Sajna Diwas 2022 Wishes

Khalsa Sajna Diwas

Khalsa Sajna Diwas commemorates the day when Khalsa was revealed first in front of a large congregation meet held at Anandpur Sahib on the occasion of the Vaisakhi Festival under the guidance of Dasmesh Pita Guru Gobind Singh Ji.

History of Khalsa Sajna Diwas

After the demise of Guru Teg Bahadur Ji, Guru Gobind Singh finding a suitable time, decided to arm the Sikhs. He sent invitations to the Sikhs to assemble at Anandpur on Baisakhi day, the 30th March 1699. An estimated eighty thousand Sikhs were present at Sri Kesgarh in the morning congregation. The Guru joined the congregation after the recitation of ‘Asa Di War’ (balled from Granth Sahib) was over. He had a shining sword in his hand. Showing the sword to the congregation, he said in a thunderous voice, “I demand the head of a disciple. Is there a Sikh who is ready to present his head to his guru?”

Seeing this phenomenon of a sword in the Guru’s hand and the demand for a sacrifice by the Guru, the congregation was terrified with disbelief and silence fell all around. After the third call, Bhai Daya Ram, a Kshatriya by caste from Lahore, Punjab rose and requested, “O* True lord, this body and soul belong to you and I offer it to you. Use it as you desire. I seek forgiveness for not offering myself on the first call,”

Holding him by the arm, the Guru took him inside the tent. Dread and fear gripped. Congregation heard a sound from inside the tent as if the Guru had severed the head of Bhai Daya Ram from the body.

The Guru again came to the congregation and asked for another head. This time Bhai Dharam Dass, a farmer from Delhi offered his head. In this way, three other Sikhs – Bhai Himmat Rai, waterman of Jagan Nath Puri, Orissa, Bhai Mohkam Chand, tailor of Dwarka, Gujarat, and Bhai Sahib Chand, barber of Bidar, Andhra Pradesh presented their heads to the Guru.

After the five Sikhs had offered their heads, the Guru brought them out of the tent and presented them before the congregation. They were the Panj Pyaare (the five loved ones) who had offered their heads to the Guru. They were dressed in similar attire as the one worn by the Guru. They were the fully arrayed Singhs.

The Guru called for an iron bowl and in that he put the water of the river Sutlej and sugar candy. Then the Guru and the five loved ones sat around that iron bowl. Taking a double-edged sword, the Guru began stirring the water in the bowl and reciting the Five Gurbanis (sacred hymns). The five hymns recited were Jap Ji Sahib, Jaap Sahib, Swaiyas, Chaupai, and Anand Sahib.

After the completion of the recitation of the five sacred hymns, the Guru said, “This is the Amrit (nectar) which has been prepared. Khalsa (the pure) will be created with this nectar. Khalsa will be the army of Wahiguru (God). Khalsa will destroy tyranny.”

The nectar thus prepared was administered to the five loved ones. It was also sprinkled in their eyes and hair. By partaking of the nectar by the five loved ones, Khalsa was created. The Guru requested the Khalsa that he be administered the bounty of the nectar and be made Khalsa. Having partaken the Amrit Guru Gobind Rai became Guru Gobind Singh.

The Guru bestowed the gift of the nectar on the Sikhs and made them Singhs (lions) and gave women the title of Kaur which means princess. He abolished the four castes and differences created by the Brahmins. He put women on equal footing with men in all respect. The differences between high caste and low caste people were abolished among the Singhs. All the Singhs became brothers. The dirt of ego was washed from the minds of the Singhs and they were made Khalsa – the pure one.

The Guru made it compulsory for the Singhs to wear the five Kakaars: Kes (hair), Kangha (comb), Kara (iron bracelet), Kirpan (sword), and Kachhehra (long breeches).

He also forbids them from the company of other women (adultery), eating the meat of animals killed slowly in Islamic ways, use of intoxicants (to smoke), cutting hair, and asking them to recite the five sacred hymns daily. He made Khalsa the saintly soldier.

It is worth noting, that the five loved ones who offered their heads to the Guru were all from different states and only one of them was from Punjab. All the five were from different places, had different professions, and spoke different languages. From this, one can imagine how far the roots of Sikhism were spread. The Guru’s devotees were not only in Punjab and Delhi but were all over India. The whole of India was sick of the tyranny being committed and was ready to sacrifice everything, including their very lives.

Download Khalsa Sajna Diwas Image

DOWNLOAD HD

Poem on Birth of Khalsa

Khalse Da Janam Din is a Beautiful Poem by Karamjit Singh Gathwala, explaining the events of 1699 Vaisakhi in details.

੧੬੯੯ ਦੀ ‘ਵਿਸਾਖੀ’ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ( ਖਾਲਸੇ ਦਾ ਜਨਮ ਦਿਨ )

ਰੋਜ਼ ਵਾਂਗ ਜਾਂ ਨਵਾਂ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਿਆ,
ਤਿੱਥ ਬਦਲੀ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ ਮੈਂ ।
ਪੰਛੀ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਸੁਰ ਕੱਢਣ,
ਸਮਝਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪਿਆਰੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਮੈਂ ।
ਕੋਇਲ ਅੰਬ ਦੀ ਟਹਿਣੀ ਤੇ ਕੂਕ ਰਹੀ ਸੀ,
ਬੁਲਬੁਲ ਗਾਵੇ ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠੀ ।
ਪਿੰਡ ਤੱਕੇ ਤਾਂ ਸਭ ਥਾਂ ਦਿਸ ਪਈ,
ਕੋਈ ਸਵਾਣੀ ਵੀ ਚਾਟੀ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠੀ ।

ਸੋਨ-ਰੰਗੀਆਂ ਕਣਕਾਂ ਝੂਮ ਰਹੀਆਂ,
ਵੇਖ ਵੇਖ ਜੱਟ ਖੀਵਾ ਹੋਈ ਜਾਵੇ ।
ਆਉਣੀ ਫ਼ਸਲ ਤੇ ਏਸਦਾ ਕੀ ਕਰਨਾ,
ਬੈਠਾ ਸੱਧਰਾਂ ਹਾਰ ਪਰੋਈ ਜਾਵੇ ।
ਬੱਚੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਸਨ ਮੇਲੇ ਜਾਵਣਾ ਏਂ,
ਘਰ ਹੋਰ ਵੀ ਕਿੰਨਾਂ ਸਾਮਾਨ ਬਣਨਾ ।
ਬੱਸ ਖਾਣ ਦੀਆਂ ਡੰਝਾਂ ਲਾਹਣੀਆਂ ਨੇ,
ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਅੱਜ ਹੋਰ ਕਰਨਾ ।

ਜਾਂ ਪੁਰੀ ਅਨੰਦ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਮੈਂ,
ਕੱਠ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਅਪਰ ਅਪਾਰ ਦਿੱਸੇ ।
ਬੜੇ ਗਹੁ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ ਸਭ ਪਾਸੇ,
ਮੇਲੇ ਵਾਲਾ ਨਾ ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਆਹਰ ਦਿੱਸੇ ।
ਮੈਂ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਚਲੋ ਮੈਂ ਸੁਣ ਆਵਾਂ,
ਲੋਕ ਕੀ ਕੁਝ ਕਹਿ ਕਹਾ ਰਹੇ ਨੇ ।
ਕੋਈ ਕੰਮ ਦੀ ਗੱਲ ਵੀ ਕਰ ਰਹੇ ਨੇ,
ਜਾਂ ਐਵੇਂ ਕਾਵਾਂ ਰੌਲੀ ਪਾ ਰਹੇ ਨੇ ।

ਇੱਕ ਆਖਦਾ, ‘ਧਰਮਿਆਂ ਦੱਸ ਤਾਂ ਸਹੀ,
ਗੁਰਾਂ ਕਿਸ ਕੰਮ ਸਾਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਏ ?
ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਅੱਜ ਤਾਂ ਏਸ ਥਾਂ ‘ਤੇ,
ਸਾਰਾ ਮੁਲਕ ਹੀ ਚੱਲਕੇ ਆਇਆ ਏ ।’
ਧਰਮਾਂ ਬੋਲਿਆ, ‘ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ,
ਚਲੋ ਵਿੱਚ ਦਰਬਾਰ ਦੇ ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ ।
ਗੁਰੂ ਕਹਿਣ ਜੋ ਅਸੀਂ ਵੀ ਸੁਣ ਲਈਏ,
ਨੇੜੇ ਤਖਤ ਦੇ ਜਗ੍ਹਾ ਕੋਈ ਮੱਲਦੇ ਹਾਂ ।’

ਨਿਕਲ ਤੰਬੂਓਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਬਾਹਰ ਆਏ,
ਹੱਥ ਤੇਗ਼ ਨੰਗੀ ਮੱਥੇ ਤੇਜ਼ ਦਗਦਾ ।
ਗੁਰਾਂ ਵੱਲ ਜਦ ਸਭਨਾਂ ਨਿਗਾਹ ਕੀਤੀ,
ਵੇਖਣ ਚਿਹਰੇ ‘ਤੇ ਸੂਹਾ ਦਰਿਆ ਵਗਦਾ ।
ਫਤਿਹ ਕਰ ਸਾਂਝੀ ਕਿਹਾ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ,
‘ਸਿੱਖੋ ! ਜ਼ੁਲਮ ਦੀ ਕਾਂਗ ਚੜ੍ਹ ਆ ਰਹੀ ਏ ।
ਇਹ ਭੂਤਰੇ ਪਸ਼ੂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਹੋਈ,
ਬੇਦੋਸ਼ੇ-ਮਜ਼ਲੂਮ ਇਹ ਖਾ ਰਹੀ ਏ ।

ਜੇਕਰ ਏਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨਾ ਨੱਥ ਪਾਈ,
ਇਹਨੇ ਧਰਮ ਦਾ ਰੁੱਖ ਮਰੁੰਡ ਜਾਣਾ ।
ਫਲ, ਫੁੱਲ, ਪੱਤੇ ਇਹਨੇ ਖਾ ਜਾਣੇ,
ਬਾਕੀ ਬਚਿਆ ਮੁਲਕ ਰਹਿ ਟੁੰਡ ਜਾਣਾ ।
ਇਹ ਤਲਵਾਰ ਹੀ ਇਹਨੂੰ ਬਚਾ ਸਕਦੀ,
ਅਸਾਂ ਏਸਦੇ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ ਕੀਤੀ ।
ਨੱਕ ਜ਼ੁਲਮ ਦਾ ਏਸਨੇ ਵੱਢਣੇ ਲਈ,
ਪਹਿਲਾਂ ਆਪ ਹੈ ਸਿਰ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ।

ਉੱਠੋ ਸੂਰਮਾ ਕੋਈ ਕਰੋ ਮੰਗ ਪੂਰੀ,
ਨੱਕਾ ਜ਼ੁਲਮ ਦੇ ਹੜ੍ਹ ਤੇ ਲਾਵਣੇ ਲਈ ।
ਪਹਿਲਾਂ ਤਲੀ ‘ਤੇ ਸਿਰ ਤਾਂ ਰੱਖ ਲਈਏ,
ਫੇਰ ਲੜਾਂਗੇ ਧਰਮ ਬਚਾਵਣੇ ਲਈ ।’
ਗੁਰਾਂ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਸਾਰੇ ਚੁੱਪ ਛਾਈ,
ਭਰਿਆ ਪੰਡਾਲ ਜਾਪੇ ਭਾਂ-ਭਾਂ ਕਰਦਾ ।
ਧਰਮੀ-ਰੁੱਖ ਸੜ ਰਿਹਾ ਦੁਪਹਿਰ ਤਿੱਖੀ,
ਵੇਖੋ ਕੌਣ ਹੈ ਸਿਰ ਦੀ ਛਾਂ ਕਰਦਾ ।

ਘੜੀ ਲੰਘੀ ਤਾਂ ਸਿੱਖ ਇੱਕ ਖੜਾ ਹੋਇਆ,
ਉਹਨੂੰ ਤੰਬੂ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਲਿਜਾਂਵਦੇ ਨੇ ।
ਲਹੂ ਨੁੱਚੜਦੀ ਹੱਥ ਤਲਵਾਰ ਲੈ ਕੇ,
ਉਹਨੀਂ ਪੈਰੀਂ ਫਿਰ ਪਰਤਕੇ ਆਂਵਦੇ ਨੇ ।
ਗੁਰਾਂ ਦੂਸਰੇ ਸਿਰ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ,
ਕਈ ਖਿਸਕ ਕੇ ਮਹਿਲਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣ ਲੱਗੇ ।
ਕਈ ਉੱਥੇ ਹੀ ਨੀਵੀਆਂ ਪਾਈ ਬੈਠੇ,
ਵਿੱਚ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਲੁਕਾਣ ਲੱਗੇ ।

ਕਈ ਸੋਚਦੇ ਪਿਆਰਿਆਂ ਪੁੱਤਰਾਂ ਤੋਂ,
ਕਿਉਂ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਮੁਕਾ ਰਹੇ ਨੇ ।
ਤੇਗ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਾਲੀ ਦੀ ਜੀਭ ਲੱਗੇ,
ਗੁਰੂ ਜਿਸਦੀ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾ ਰਹੇ ਨੇ ।
ਪੰਜ ਵਾਰ ਇੰਜ ਗੁਰਾਂ ਨੇ ਮੰਗ ਕੀਤੀ,
ਪੰਜ ਸਿੱਖ ਕੁਰਬਾਨੀ ਲਈ ਖੜੇ ਹੋਏੇ ।
ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਕੌਤਕ ਮੈਂ ਵੀ ਵੇਖਿਆ ਨਾ,
ਭਾਵੇਂ ਜੱਗ ਵਿੱਚ ਕੌਤਕ ਬੜੇ ਹੋਏ ।

ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਮਾਂ ਲੰਘਾ ਗੁਰੂ ਪਏ ਨਜ਼ਰੀਂ,
ਪੰਜੇ ਸਿੱਖ ਪਿੱਛੇ ਟੁਰੇ ਆਂਵਦੇ ਨੇ ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਭਨਾਂ ਹਥਿਆਰ ਸਜਾ ਰੱਖੇ,
ਦਸਤਾਰੇ ਵੀ ਸਿਰੀਂ ਸੁਹਾਂਵਦੇ ਨੇ ।
ਜਲ ਬਾਟੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਵਾ ਸਤਿਗੁਰ,
ਉਹਨੂੰ ਖੰਡੇ ਦੇ ਨਾਲ ਹਿਲਾਂਵਦੇ ਨੇ ।
ਨੂਰੋ-ਨੂਰ ਚਿਹਰਾ ਪਿਆ ਚਮਕ ਮਾਰੇ,
ਮੁੱਖੋਂ ਆਪਣੇ ਬਾਣੀ ਅਲਾਂਵਦੇ ਨੇ ।

ਏਨੇ ਚਿਰ ਨੂੰ ਮਾਤਾ ਜੀ ਪਹੁੰਚ ਗਏ,
ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਪਤਾਸੇ ਮਿਲਾਂਵਦੇ ਨੇ ।
ਗੁਰਾਂ ਨਜ਼ਰ ਭਰ ਤੱਕਿਆ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲੇ,
ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਮੁਸਕਾਨ ਲਿਆਂਵਦੇ ਨੇ ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਤਿਆਰ ਹੋਇਆ ਸਤਿਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ,
ਪੰਜਾਂ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਛਕਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਦੇਸ਼-ਭੇਖ ਦਾ ਸੀ,
ਸਭਨੂੰ ਖਾਲਸੇ ਸਿੰਘ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ।

ਫੇਰ ਪੰਜਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਆਪ ਕਿਹਾ,
‘ਮੈਨੂੰ ਖਾਲਸੇ ਵਿੱਚ ਰਲਾਓ ਸਿੰਘੋ ।
ਭੇਦ ਗੁਰੂ ਤੇ ਚੇਲੇ ਦਾ ਮੇਟ ਦੇਈਏ,
ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਛਕਾਓ ਸਿੰਘੋ ।’
ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਹੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੀ ਹੋਈ ਵਰਖਾ,
ਚੜ੍ਹੀਆਂ ਲਾਲੀਆਂ ਸਭਨਾਂ ਚੇਹਰਿਆਂ ‘ਤੇ ।
ਗੁਰਾਂ ਸਭਨਾਂ ਤਾਈਂ ਸਮਝ ਦਿੱਤਾ,
ਜ਼ੁਲਮ ਰੁਕੇ ਨਾ ਅੱਥਰੂ ਕੇਰਿਆਂ ‘ਤੇ ।

ਚਿੜੀਆਂ ਬਾਜ਼ਾਂ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰ ਲਿਆ,
ਗਿੱਦੜ ਸ਼ੇਰ ਬਣ ਭਬਕਾਂ ਮਾਰਦੇ ਨੇ ।
ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਇਹ ਯਕੀਨ ਹੋਇਆ,
ਹੁਣ ਨਾ ਸੂਰਮੇ ਜ਼ੁਲਮ ਤੋਂ ਹਾਰਦੇ ਨੇ ।
ਜਦੋਂ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ ਮੈਂ,
ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਵੀ ਮਾਣ ਦੇ ਨਾਲ ਤਣ ਗਈ ।
ਪਹਿਲਾਂ ਰੁੱਤ ਦਾ ਇਕ ਤਿਉਹਾਰ ਸਾਂ ਮੈਂ,
ਹੁਣ ਖਾਲਸੇ ਦਾ ਜਨਮ-ਦਿਨ ਬਣ ਗਈ ।